Część druga:

Nurkowanie techniczne

-głębokie przystanki –

nadchodząca apokalipsa

 

Czy głębokie przystanki są niebezpieczne – ryzyko DCS ;
wolne tłumaczenie z działu edukacja GUE.com
autor Jarrod Jabłoński nurek GUE

 

W drugiej części tej czteroczęściowej serii poświęconej historii i rozwojowi protokołów dekompresyjnych GUE, założyciel i prezes GUE Jarrod Jabłoński omawia brak odpowiednich tabel dekompresyjnych z mieszanym gazem we wczesnych dniach nurkowania technicznego. Następnie omawia początkowy rozwój „dekompresji proporcji” oraz wczesne myślenie i szybkie przyjęcie „głębokich przystanków”, które znalazły się pod presją w wyniku nowych badań podważających ich skuteczność i bezpieczeństwo.
Omawia także pojawienie się obecnie niemal wszechobecnych współczynników gradientu (GF) stosowanych w większości obliczeń nurkowych.

 

Techniczne nurkowanie oznacza różne rzeczy dla różnych ludzi, otwierając uzasadnione argumenty na temat różnych okresów i osobowości zaangażowanych w kształtowanie tej aktywności. Nasz cel jest bardziej ograniczony, ponieważ chcę skupić się głównie na opracowaniu procedur dekompresyjnych. Wiodące postacie, takie jak Jacques Cousteau(1910–1997) wykonali dość istotne nurkowania „techniczne”, w tym zarówno na głębokości, jak i na suficie. Jednak jego nurkowania były stosunkowo krótkie, często na antenie, i nie było tam społeczności nurków technologicznych, z którymi mogliby ewoluować różne strategie. Tymczasem działania wojskowe lub handlowe osiągnęły znaczną głębokość przy znacznych ekspozycjach, ale wykorzystywały różne technologie i procedury. Mam nadzieję, że poniższy przegląd będzie niezależnie interesujący – chociaż mam również nadzieję zilustrować to, co uważam za intrygujące zmarszczki, których obecnie brakuje w większości debat na temat najlepszego harmonogramu wynurzania dla nurkowania dekompresyjnego.

Dla naszych celów zaznaczam lata 80. jako okres, w którym nurkowanie techniczne naprawdę stało się działalnością rozpoznawalną na całym świecie. Oczywiście przed tym okresem zrealizowano wiele znaczących projektów, ale lata 80. XX wieku wykazały rosnącą globalną świadomość, że entuzjaści są w stanie wykonać niesamowite wyczyny nurkowe. Lata 90. i rozwijająca się era Internetu stopniowo wprowadzały te pomysły do głównego nurtu. Co najważniejsze, te globalne społeczności mogą teraz łatwo przekazywać informacje i, oczywiście, nie zgadzać się co do najlepszego sposobu zrobienia czegoś takiego.

Lata 80. i 90. XX wieku były również interesującym okresem rozwoju, ponieważ ludzie wykonywali bardziej agresywne nurkowania, ale wciąż brakowało ważnych narzędzi wsparcia, których zmaterializowanie zajęłoby kolejną dekadę. Na przykład większość wczesnych nurkowań technicznych wykorzystywała jakąś formę stołów wojskowych, handlowych lub naukowych, takich jak US Navy, Oceaneering International, Inc. lub National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA), które często nie były odpowiednie dla nurkowanie pod ręką. Jest tak, ponieważ nie były dostępne żadne programy dekompresyjne. Nurkowie nie byli w stanie obliczyć własnych profili i wymieniać dowolne tabele, które mogą zebrać. W wielu przypadkach zmuszeni byli wybierać spośród tabel, które zostały obliczone na innej głębokości, czasie i / lub mieszance oddechowej niż planowane nurkowanie.

Z biegiem czasu fizjolog dr RW „Bill” Hamilton (1930–2011) zaczął tworzyć niestandardowe tabele, ale brak elastyczności, a także koszt, zniechęcały do częstego używania przez wielu nurków, zwłaszcza przy rozważaniu zakresu profili głębokości i ich różne zmiany czasu. Problem ten był szczególnie widoczny w nurkowaniu w głębokich jaskiniach, gdzie zmienne profile i długie czasy denne powodowały liczne komplikacje . Ten krajobraz zachęcał, jeśli nie wymagano, od nurków eksploracyjnych do kreatywności w zakresie praktyk dekompresyjnych. Na przykład odkrywcy Woodville Karst Plain Project (WKPP) George Irvine i ja zaczęliśmy badać sposoby ekstrapolacji z istniejących tabel. Narodziny tego, co obecnie nazywa się dekompresją proporcyjną, zrodziły się z tej praktyki.

Badając sposób, w jaki opracowują się harmonogramy dekompresyjne, zaczęliśmy określać proste współczynniki, które umożliwiły nurkom dostosowanie dekompresji na podstawie stosunku czasu spędzonego na głębokości. Następnie, w 1998 roku, założyłem Global Underwater Explorers (GUE) i takie praktyki stały się częścią procesu pomagania nurkom w docenianiu struktury dekompresji przy jednoczesnym wspieraniu dostosowywania profili, gdy głębokość lub czas różniły się od oczekiwanych. Niestety, niektóre osoby posunęły się za daleko i zaczęły promować złożone korekty i sprzedawać je jako lepsze od podstawowych algorytmów, z których zostały wyprowadzone.

Powinniśmy zostawić bardziej dogłębną recenzję ratio deco na inny czas. Na razie zamierzam zilustrować, że „zasady”, takie jak współczynnik deco, miały swoje korzenie w ograniczonej dostępności tabel dekompresyjnych i ewoluowały jako przydatne narzędzie do zrozumienia i oszacowania obowiązku dekompresyjnego. Fakt, że początkujący nurkowie mieli ograniczoną zdolność do obliczania profili, zachęcał do filozofii „testuj i patrz”, co dodatkowo napędzało wczesną popularność dostosowań ad hoc do profili dekompresyjnych. Było to najbardziej zauważalne w społecznościach DIR i GUE poprzez dostosowanie stylu proporcji, a także widoczne wśród zwolenników spoza DIR, którzy zastosowali modyfikację znaną jako Pyle-stop, pochodzący z wczesnych głębokich nurkowań ichtiologa Richarda Pyle’a i jego prób udoskonalenia protokołów skutecznego wynurzania. Jednym z powszechnych dostosowań w tych podejściach było znaczne zmniejszenie prędkości wynurzania, dodanie dodatkowych przystanków zwanych „ przystankami głębokimi ”

Kierując się odkryciem własnym, migracja w kierunku głębokich przystanków spowodowała rzadkie porozumienie między nurkami technicznymi, a praktyka rozwinęła własne życie w sympozjach konferencyjnych , popieranych daleko i szeroko przez zdrową część nurków technicznych. Najwcześniejsze fazy tych modyfikacji były częściowo napędzane ograniczonym dostępem do tabel dekompresyjnych, chociaż pod koniec lat 90. dostępnych było wiele programów dekompresyjnych. To była duża poprawa, chociaż nadal było prawdą, że nurkowie mieli ograniczoną linię odniesienia dla udanych nurkowań podczas planowania nurkowań z mieszanym gazem w zakresie od 50 do 100 metrów i dalej. Dzisiaj większość nurków przyjmuje za pewnik, że nurkowania techniczne planowane przy użyciu dostępnych zasobów i w ramach dzisiejszego wspólnego użytkowania (kilka godzin około 90 m / 300 stóp) są względnie bezpieczne pod względem ryzyka dekompresji. Gdy programy te po raz pierwszy pojawiły się na rynku, pozostawało wiele znaków zapytania dotyczących ich skuteczności.

Dostępność programów dekompresyjnych była dużą zaletą dla nurków technicznych, ponieważ mieli oni teraz do dyspozycji bardziej wyrafinowane narzędzia. Jednak wyniki wielu z tych programów tworzyły tabele, które czasami różniły się od profili, które niektóre grupy uważały za udane. Zazwyczaj różnica dotyczyła wzrostu całkowitego czasu dekompresji i / lub rozkładu przystanków, które różniły się od wypracowania konsensusu. Nurkowie byli bardzo zainteresowani opracowywaniem narzędzi, ale nie chcieli odejść od tego, co wydawało się sukcesem, szczególnie gdy zmiana ta wymagała dodatkowych godzin w wodzie. Debata rozwinęła się wokół przyczyn tych różnic, wnosząc już rosnące zainteresowanie bąbelkami do głównego nurtu.

W tym czasie wszystkie tabele były oparte na modelach gazu rozpuszczonego, takich jak Buhlmann, a zatem nie modelowały bezpośrednio rozwoju pęcherzyków podczas wynurzania. Modele gazu rozpuszczonego preferują wynurzanie, które utrzymuje dość wysoki gradient między gazem w tkankach a gazem wdychanym, co powinno wspierać efektywne wydalanie z tkanek. Modele gazu rozpuszczonego zarządzają bąbelkami – ale nie kontrolują ich wyraźnie – i dlatego zostały oznaczone (prawdopodobnie niesprawiedliwie) jako tabele „zginaj i naprawiaj”. W rzeczywistości modele gazów rozpuszczonych zostały zaprojektowane w taki sposób, aby ograniczyć przesycenie (wyraźnie), ponieważ ma to ograniczyć tworzenie się pęcherzyków. Haldane wspomina o tej kontroli przesycenia w swojej pionierskiej publikacji .

Zwolennicy różnych protokołów wynurzania wyobrażają sobie, że brak głębokich przystanków powoduje powstanie większej liczby pęcherzyków, które następnie należy zarządzać podczas dłuższej serii płytkich przystanków dekompresyjnych. W tym scenariuszu spowolnienie wynurzania z głębokości, w tym „głębokie przystanki”, ograniczyłoby tworzenie się i wzrost pęcherzyków, a jednocześnie skróciłoby czas, który w innym przypadku byłby potrzebny do zarządzania wcześniej utworzonymi pęcherzykami . Poparcie dla tych pomysłów nabrało rozpędu w społecznościach nurkowych i zawodowych , chociaż niektóre z tych osób były prawdopodobnie sprzeczne z głębokim zainteresowaniem promocją modeli głębokiego przystanku. W końcu praktyka ta została bardziej krytycznie rozważona, ale w międzyczasie głębokie przystanki były w dużej mierze uważane za powszechną wiedzę.

Pomysł kontrolowania pęcherzyków stał się niezwykle popularny w latach 90. XX wieku, zachęcając do głębszych przestojów zaprojektowanych w celu ograniczenia powstawania i wzrostu pęcherzyków. Wydaje się, że podejście „przetestuj i zobacz” opracowane przez nurków początkujących w dziedzinie technologii przyczyniło się do upowszechnienia głębokich przystanków, chociaż cechy determinujące  pozostały słabo określone . Początkujący nurkowie technologiczni przyjęli niepewność swojej działalności, zdali sobie sprawę, że nikt nie ma odpowiedzi i postanowili „eksperymentować” w poszukiwaniu własnych odpowiedzi. W rzeczywistości nurkowie eksperymentowali z czymś więcej niż głębokimi przystankami, zmieniając wdychane gazy, umieszczanie różnych przystanków dekompresyjnych i łączny wykorzystany czas dekompresji. Oznaczało to, że nurkowie czasami agresywnie dostosowywali wiele czynników jednocześnie.

Na przykład nurkowie używający programu dekompresyjnego mogą wprowadzić znacznie mniej helu niż był obecny w ich mieszaninie oddechowej. Stało się tak, ponieważ algorytm wydłużył czas dekompresji przy podwyższonym procencie helu, czasami znanym jako kara za hel . W innych przypadkach nurkowie całkowicie zmieniliby strukturę czasów zatrzymania. Na przykład nurkowie odwróciliby sposób, w jaki profil powinien być prowadzony, poświęcając więcej czasu w pobliżu przełącznika gazu i mniej czasu przed następnym przełączeniem gazu, wierząc, że gaz o wyższej zawartości tlenu, oddalony tylko o 3 m / 10 stóp, był lepiej wykorzystany.

Nie zamierzam dokonywać wyczerpującego ani szczegółowego przeglądu, ale jedynie po to, aby potwierdzić wiele, czasem radykalnych podejść nurków technologicznych, którzy często postrzegali sukces dzięki różnym strategiom. W niektórych przypadkach wydaje się, że praktyki te mogły prowadzić do ulepszeń ( eliminując karę helu ), podczas gdy inne dostosowania mogą okazać się niekorzystne. W obu przypadkach należy zauważyć, że nurkowie rozumieli – lub powinni byli zrozumieć – te działania jako potencjalnie niebezpieczne, przyjmując ryzyko jako naturalną część wypychania na niepewne terytorium, na którym rzadko dostępne są ostateczne wytyczne i wyraźne granice.

Nic z tego nie dowodzi, że nurkowie powinni angażować się w agresywną dekompresję lub konwencję konkursową lub narażać się na nieznane komplikacje. Chciałbym jedynie wyjaśnić atmosferę, w której dokonano tych dostosowań, podkreślając jednocześnie, że konwencjonalne pomysły ograniczania ryzyka są z natury skomplikowane na tle nowatorskich badań. Poczucie względnego ryzyka dominowało w większości tych badań, ponieważ istnieją również zagrożenia związane z długim narażeniem w wodzie. Wyeliminowanie czegoś, co można by uniknąć obowiązku dekompresji, może zmniejszyć ryzyko z innych oczywistych czynników, w tym ze zmieniającej się pogody, niebezpiecznego życia morskiego, utraty na morzu, hipotermii i narażenia na tlen. Eksperymenty dekompresyjne były tylko jedną z wielu prób ustanowienia nowych protokołów podczas szeroko zakrojonych projektów eksploracyjnych.

W tym czasie głębokie przystanki i podobne korekty były częścią „normy” dla agresywnych odkrywców technicznych, którzy czasami znacznie skracali czas w wodzie w porównaniu do dostępnych tabel. Warto zauważyć, że indywidualne różnice w podatności wydawały się jednymi z najważniejszych zmiennych w zakresie badanych korekt i powrócimy do tego w późniejszej dyskusji. Na razie powinniśmy przyznać, że osiągnięty (lub wyobrażony) „sukces” jest bardzo skomplikowany przez niewielki liczebnie samowystarczalnych osobników, którzy jednocześnie eksperymentowali z szeregiem zmiennych. Z drugiej strony nie chcę całkowicie lekceważyć wyników obserwowanych przez tych nurków. Należy pamiętać, że opracowanie bezpiecznych wynurzeń dekompresyjnych dla ogólnej społeczności nurkowej nie było celem większości nurków technicznych. Nurkowie ci byli zainteresowani maksymalizacją wydajności osobistej i zespołowej podczas dekompresji. Strategie te mogły, ale nie muszą, być obiektywnie skuteczne lub mieć szerokie zastosowanie, ale wiele zespołów sobie to wyobrażało, przynajmniej w wąskim zakresie. Później powrócimy do tych ważnych rozróżnień, uważnie rozważając potencjalnie różne interesy realizowane przez nurków oceniających różne profile dekompresyjne.

Na szczęście chęć stworzenia szeroko pożytecznych narzędzi była wysoko na liście priorytetów niektórych osób w technicznej społeczności nurkowej, co doprowadziło do odpowiedniego i ważnego wkładu. To pomysłowe podejście wprowadziłoby nowy sposób myślenia o dekompresji, pozostając do dziś w centrum debaty o głębokich przystankach.

Tworzenie nowej linii bazowej

Pomimo popularności prezentowanych wcześniej przystanków głębokich i innych modyfikacji nurkowie techniczni nie mieli wspólnego języka do porównywania wyników, szczególnie w różnych profilach. Problemem tym był zmienny sposób, w jaki programy dekompresyjne uważały nurkowanie za mniej lub bardziej „bezpieczne”. Na przykład niektóre programy opracowały „czynniki bezpieczeństwa”, które zwiększały całkowity czas dekompresji o dowolny czynnik, tj. Wydłużały je o 10%. Inne programy stosowały różne strategie, choć nie było jasne, czy którykolwiek z różnych czynników bezpieczeństwa faktycznie uczynił dekompresję bezpieczniejszą. Bez względu na to, czy są bezpieczniejsze, czy nie, czynniki te były zwykle niespójne i powodowały komplikacje przy porównywaniu różnych profili. W chwili, gdy debaty te budziły zapał, przybyła pomoc z nieoczekiwanego miejsca.Erik Baker opracował nowatorskie rozwiązanie.

.

Baker szukał sposobu na ustanowienie spójności w rozważaniu bezpieczeństwa lub braku bezpieczeństwa między różnymi profilami. Termin stosowany Baker to Gradient Factor (GF). Nie zainwestuję dużo czasu w badania naukowe stojące za GF, ponieważ wiele przydatnych zasobów jest powszechnie dostępnych. Dla naszych celów wystarczy powiedzieć, że GFs pozwalają użytkownikowi ustalić próg niższy niż maksymalny zalecany przez algorytm rozpuszczonego gazu. To maksymalne ciśnienie lub wartość M przypisuje się do „przedziałów” o założonej tolerancji w stosunku do przepływu krwi, którą otrzymują. Teoria dekompresji komplikuje go wiele czynników, ale gdy ciśnienie gazu w przedziale zbliża się do wartości M, uważa się, że ryzyko choroby dekompresyjnej staje się wyższe. Dostosowując profil za pomocą GF, przypuszczalnie zmniejsza się ryzyko. Oznacza to jednak również, że występuje mniejszy gradient między gazem w tkankach a gazem we krwi, zmniejszając siłę napędową do usuwania gazu i prawdopodobnie wymagając dodatkowego czasu dekompresji.

Czynniki gradientowe zrobiły ważny krok w kierunku używania spójnego języka, mówiąc o różnych dostosowaniach, które nurkowie mogą wprowadzić w swojej dekompresji. W ramach pracy nad GF Baker wykazywał duże zainteresowanie dostosowaniami dekompresyjnymi przez wiodących nurków technicznych. Baker i ja rozpoczęliśmy współpracę, oceniając niektóre z naszych najbardziej ekstremalnych profili nurkowych. Ta współpraca zaowocowała szeregiem produktywnych osiągnięć, w tym DecoPlanner firmy GUE, wydanym w 1997 r., I jednym z pierwszych, który wykorzystał metodologię GF. Współpraca ta dodatkowo uwypukliła coś, co wydawało się być rozbieżnością między dekompresją oczekiwaną przez algorytmy rozpuszczonego gazu a dekompresjami przeprowadzanymi przez wielu nurków technicznych.

Eksperymenty dekompresyjne zwykle skupiały się w małych grupach, na których rozmiar prawdopodobnie wpływał samowybór z członkami, którzy zatrzymaliby lub zmniejszyli nurkowania agresywne w przypadku choroby dekompresyjnej. Wydawało się jednak możliwe, że w tej historii było coś więcej. Nurkowie robili kilka rzeczy, które powinny były narazić ich na znaczne ryzyko, a jednak wielokrotnie wykonywali dekompresje trwające ponad 15 godzin. Głębokie przystanki były tylko częścią historii, ponieważ ci nurkowie ignorowali konwencjonalną mądrość w kilku obszarach, jednocześnie znacznie skracając czas dekompresji. Co było przyczyną tej rozbieżności? Czy głębokie przystanki były dobre czy złe? Czy konserwatywne podejście do helu było dobre czy złe? Czy te osoby miały szczęście? Czy były wyjątkowo odporne na chorobę dekompresyjną, czy też w tle czaiły się inne czynniki?