Mikropęcherzyki, problemy z makrami.
Najnowsze badania niosą możliwe rozwiązania problemów z DCS.

Wolne tłumaczenie artykułu z bloga WWW.GUE.COM autorstwa Reilly Fogarty.

Jest ON strategiem medialnym w Divers Alert Network (DAN)
Kierownikiem zespołu ds. Inicjatyw ograniczania ryzyka. 
Jest licencjonowanym kapitanem i instruktorem rebreatherowym na licencji USCG.
Doświadczeniem zawodowym obejmuje chirurgię i ratownictwo medyczne.

Nasze obecne rozumienie stresu dekompresyjnego jest binarne – jesteś albo objawowy, albo nie. Ta konceptualizacja jest wynikiem dziesięcioleci badań prowadzonych przez kierowane jednostki w zadziwiająco złożonej niszy akademickiej. Dziedzina badań nad bąbelkami łączy wiele dziedzin akademickich i wydaje się, że przetrwała wyłącznie dzięki zaangażowaniu zaangażowanych osób. Przełomowe osiągnięcia w tej dziedzinie są rzadkie i prawie powszechnie wymagają lat pracy i dziesięcioleci doświadczenia. Kiedy się zdarzają, w sposób zauważalny zmieniają nasze rozumienie całego pola. Badania dotyczące mikropęcherzyków i sposobów kwantyfikacji stresu dekompresyjnego przeprowadzone przez dr Virginie Papadopoulou, dr, wykazują wczesne oznaki sugerujące taką zmianę.

Od momentu powstania tej dyscypliny wszelkie wyjaśnienia, w jaki sposób pęcherzyki korelują z chorobą dekompresyjną (DCS), nawet najbardziej doświadczonych badaczy, były głównym pytaniem o dwa lub dwa pytania od „no, właściwie to nie wiemy, ale oto nasze najlepsze przypuszczenie . ” Wpływ, jaki wywierają na nas bąbelki, jest wynikiem ogromnej (i stale rosnącej) listy czynników, w tym odwodnienia oraz odpowiedzi śródbłonka i stanów zapalnych. Nasze obecne rozumienie związku między „populacjami pęcherzyków” a DCS nie ma ostatecznego związku przyczynowego. Badania do tego momentu wykazały, że liczba bąbelków może korelować z częstością występowania DCS, ale nie zawsze, a niektóre osoby wydają się nie bańkować tak bardzo jak inne.

ZOBACZ FILM Z USG NURKA .

FILM TEN PRZEDSTAWIA USG SERCA NURKA PO BEZPROBLEMOWYM NURKOWANIU W BASENIE. JASNE BIAŁE PLAMKI PORUSZAJĄCE SIĘ NA CIEMNYM TLE TO BĄBELKI PRZENOSZĄCE SIĘ DO KOMÓR ŻYLNYCH. WIDEO: VIRGINIE PAPADOPOULOU, WE WSPÓLNYCH EKSPERYMENTACH Z DAN -2018.

Papadopoulou, który specjalizuje się w technikach obrazowania ultrasonograficznego oraz tworzeniu i stosowaniu mikropęcherzyków i nanodropletów – małych bąbelków, których rdzeń skondensował się w cieczy w wyniku obniżenia temperatury lub wzrostu ciśnienia – do zastosowań medycznych, zaproponował tę korelację i debatę na temat tego, dlaczego niektórzy nurkowie nurkujący bardziej niż inni są częściowo spowodowani niepowodzeniem techniki obrazowania, a nie produkcją pęcherzyków. Jej techniki dają bąbelki o rząd wielkości mniejsze niż wcześniej obrazowane dla płetwonurka lub około 1-10 mikrometrów.

Mikropęcherzyki- nowe badania czy rozwiążą problemy z DCS

Jej teoria jest taka, że pewnego dnia będziemy w stanie skorelować nie tylko nasze binarne rozumienie choroby dekompresyjnej, ale także mierzalną miarę stresu dekompresyjnego z liczbą pęcherzyków wykonywaną w nowy sposób. Jej ostatnie projekty dotyczyły mikropęcherzyków obrazowania za pomocą ultradźwięków kontrastowych, a wczesne dowody wskazują, że dzięki zastosowanemu rodzajowi technologii obrazowania mikropęcherzyki mogą być uwzględniane w liczbie pęcherzyków po nurkowaniu i pokazują wzrost sygnału (wskazujący na mniejsze populacje pęcherzyków w tego typu obrazowaniu ultrasonograficznym) są obecne zarówno u nurków, którzy wcześniej uważani byli za „bąbelki” i „nie bąbelki”. Ci nurkowie, obrazowani tradycyjną ultrasonografią w trybie b, mogą bańkować równomiernie, ale w rozmiarach, których nie można zobrazować, co prowadzi naukowców do wniosku, że wcale nie bańki.

To, co to oznacza dla nurków, dopiero się okaże, ale Papadopoulou ma nadzieję na lepsze zrozumienie związku między bąbelkami a DCS, lepsze zrozumienie, w jaki sposób i gdzie tworzą się bąbelki, i zmianę narracji wokół DCS z systemu binarnego skoncentrowanego na objawach na liniowy, który uwzględnia liczbę bąbelków w celu poprawy wiedzy i bezpieczeństwa nurka. Jej praca daleka jest od jednoznacznego wykazania przyczyny i skutku między liczbą bąbelków a DCS, ale zyskała znaczącą popularność w ciągu kilku lat. W rzeczywistości szybko zmierza w kierunku poprawy naszego mechanistycznego zrozumienia dekompresji i zastosowania jej do spersonalizowanych modeli dekompresji. W najbliższych miesiącach zainteresowani nurkowie będą mogli wziąć udział w projekcie badawczym liczenia bąbelków stworzonym przez Papadopoulou i dostępnym za pośrednictwemDAN.org.