czy głębokie przystanki DEEP STOP są niebezpieczne część 1
Czy głębokie przystanki są niebezpieczne – ryzyko DCS ;
wolne tłumaczenie z działu edukacja GUE.com
autor Jarrod Jabłoński nurek GUE
Poniższy artykuł jest pierwszą częścią obszernej publikacji, która naszym zdaniem zmienia podejście do teorii dekompresji dość rewolucyjnie zmienionej przez model zmiennej przepuszczalności VPM
Badanie NEDU przeprowadzone przez amerykańską marynarkę wojenną rzuciły nowe światło w tym temacie.
czy głębokie przystanki DEEP STOP są niebezpieczne część 1
Badanie zatrzymania NEDU pozostaje najbardziej szczegółowym badaniem przeprowadzonym głęboko. Może tak pozostać jeszcze przez kilka lat, a nawet nieskończenie długo. Wynika to z faktu, że takie badania są drogie, a problem wydaje się w dużej mierze rozwiązany w umysłach osób z budżetami potrzebnymi do zbadania tego tematu. Opracowywane są inne badania, ale prawdopodobnie przy znacznie mniejszym budżecie i mniejszej kontroli. Co więcej, nurkowie, którzy chcieliby zobaczyć nurków, mogą nie rozpoznać wystarczającej różnicy między profilami gazu rozpuszczonego i głębokiego przystanku, aby mieć znaczenie. Ten ostatni problem jest dobrym miejscem do rozpoczęcia naszego podsumowania obecnych badań, ponieważ pomaga kontekstualizować niektóre decyzje podjęte przez badaczy NEDU.
Aby było przydatne, badanie powinno wykazać pewną różnicę między mierzonymi rzeczami. Gdy wszystko jest takie samo, równie dobrze można pozostawać z długo używanymi i odnoszącymi sukcesy modelami gazu rozpuszczonego, jeśli głębokie przystanki i modele bąbelkowe wydają się „podobne” w wynikach. Oznacza to, że w badaniu należy zastosować prowokacyjną dekompresję, aby rozwinąć chorobę dekompresyjną, za pomocą której można zmierzyć różnicę w modelach. W tym przypadku badanie NEDU przeprowadziło nurkowanie wśród nurków amerykańskiej marynarki wojennej bez ochrony termicznej na powietrzu do głębokości 52 stóp / 52 metrów, gdzie prowadzili pracę przez 30 minut, po czym wznieśli się ponad 144 minuty dekompresji. Nurkowie często drżeli na powierzchni, zmniejszając perfuzję i zwiększając ryzyko DCS. Niektóre badania wskazują, że tego rodzaju przeziębienie przypominałoby podwojenie czasu dna, biorąc pod uwagę wpływ zmniejszonego przepływu krwi u zimnych nurków. Streszczenie NEDU stanowi ładny przegląd badań, które można w całości przejrzeć tutaj .
Najpierw powinniśmy potwierdzić, że to badanie było testem amerykańskiej marynarki wojennej zaprojektowanym w celu oceny, czy przejście na modele oparte na bańkach, w tym głębokie przystanki, przyniosło jakiekolwiek korzyści. Procedury nurków technicznych różnią się znacznie od procedur większości nurkowania w amerykańskiej marynarce wojennej, dlatego było nieuniknione, że nurkowie techniczni uznaliby takie badanie za nieprzydatne porównanie. Różnice te komplikują ocenę głębokiego zatrzymania w umysłach niektórych nurków technicznych. Główne komplikacje dotyczą 1) ilości czasu dekompresji, 2) nietypowego ustawienia przystanku dekompresyjnego, 3) zastosowanych gazów oddechowych i 4) temperatury wody. Rozważymy każde z nich, próbując przedstawić przyczyny tych wyborów i główne niezadowolenie. Jednak czytelników ponownie zachęca się do szczegółowego przeglądu tych ocen,
Wielkość dekompresji i rozmieszczenia przystanków wynika z wybranych algorytmów marynarki wojennej USA. Całkowity czas dekompresji oparto na zawartości gazu (gaz rozpuszczony), algorytmie VVAL18 Thalmann, który stanowił linię podstawową, według której można porównać harmonogram głębokiego zatrzymania wygenerowany przez probabilistyczny model bąbelkowy BVM (3). Model bąbelkowy został zoptymalizowany do 174-minutowej dekompresji przy najniższym możliwym ryzyku, opracowując stopery, które kontrolowałyby pęcherzyki w sposób zgodny z parametrami modelu. Aspekty te wzbudziły pewne spory w środowisku technicznym, które twierdzą, że całkowity czas i związane z nim „głębokie przystanki” są dłuższe niż rozsądne i dalekie od tego, co każdy nurk technologiczny mógłby rozważyć przy dekompresji. Jednak, model rozpuszczonego gazu dokładnie przewidział i spowodował stosunkowo niską częstość występowania DCS dla protokołów „płytkiego zatrzymania”. Tymczasem argumentem za głębokimi przystankami jest w dużej mierze, że powinny one ograniczać przesycenie i tworzenie się pęcherzyków w sposób, który zapewnia więcej korzyści niż wzrost gazu rozpuszczonego w wolnych przedziałach wynikający z przystanków. To badanie pokazuje, że nie wydaje się to prawdą, przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. Tymczasem argumentem za głębokimi przystankami jest w dużej mierze, że powinny one ograniczać przesycenie i tworzenie się pęcherzyków w sposób, który zapewnia więcej korzyści niż wzrost gazu rozpuszczonego w wolnych przedziałach wynikający z przystanków. To badanie pokazuje, że nie wydaje się to prawdą, przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. Tymczasem argumentem za głębokimi przystankami jest w dużej mierze, że powinny one ograniczać przesycenie i tworzenie się pęcherzyków w sposób, który zapewnia więcej korzyści niż wzrost gazu rozpuszczonego w wolnych przedziałach wynikający z przystanków. To badanie pokazuje, że nie wydaje się to prawdą, przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. argumentem za głębokimi przystankami jest w dużej mierze to, że powinny one ograniczać przesycenie i tworzenie się pęcherzyków w sposób, który zapewnia więcej korzyści niż wzrost gazu rozpuszczonego w wolnych przedziałach wynikający z przystanków. To badanie pokazuje, że nie wydaje się to prawdą, przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. argumentem za głębokimi przystankami jest w dużej mierze to, że powinny one ograniczać przesycenie i tworzenie się pęcherzyków w sposób, który zapewnia więcej korzyści niż wzrost gazu rozpuszczonego w wolnych przedziałach wynikający z przystanków. To badanie pokazuje, że nie wydaje się to prawdą, przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie. przynajmniej w zakresie tych profili. Z różnych powodów większość ekspertów nie wierzy, że zmiana rozkładu przystanków miałaby znaczący wpływ na brak awarii przystanków głębokich, jak się spodziewano. Niemniej jednak dodatkowy czas w porównaniu ze zwykłym podejściem z głębokim przystankiem, gradientem 20/85 spowodował 59 minut dodatkowych minut „głębokiego zatrzymania”, wywołując wśród nich uzasadnione niezadowolenie.
Zwolennicy głębokich przystanków mieli również problem z nurkowaniem powietrznym, chociaż większość zrobiła mniej tego niż poprzednia dyskusja, która dotyczyła długości i rozkładu przystanków. Nie mamy wystarczającego powodu, aby sądzić, że niektóre głębokie oddechy powinny zanegować wartość głębokich przystanków. Jeśli głębokie przystanki kontrolują bulgotanie w przydatny sposób, powinny to robić niezależnie od wdychanych gazów. Niektórzy twierdzą, że wartość mieszanek hipoksycznych w połączeniu z głębokimi przystankami może mieć wartość addytywną, chociaż wydaje się, że nie istnieją dowody na poparcie tej tezy.
Wreszcie, niektórzy twierdzą, że przeziębienie doświadczane przez nurków pracowało w zgodzie z dodatkowym czasem na głębokości, co niekorzystnie wpłynęło na nurków na profilu głębokiego przystanku. Argument jest taki, że nurkowie wspinali się, postępując zgodnie z nieuzasadnionym długim harmonogramem głębokiego przystanku, i tym samym osiągnęli krytyczne części odgazowania znacznie później podczas nurkowania, gdy byli bardzo zimni i gdzie perfuzja została znacznie zmniejszona. Tymczasem argumentuje, że nurkowie płytko zatrzymali większość dekompresji, zanim zrobiło się zimno. Niektórzy twierdzili nawet, że ten eksperyment bardziej dotyczył testowania problemów termicznych niż głębokich przystanków, chociaż większość ekspertów wydaje się być zgodna z tym poglądem.
W końcu nie są to kwestie, które można rozwiązać w drodze dodatkowej debaty, o czym świadczą setki postów i obszerna argumentacja. Jednak większość nurków, a zwłaszcza większość ekspertów, wydaje się przekonanych, że badanie NEDU popiera argument, że głębokie przystanki są w rzeczywistości mniej wydajne, ponieważ nie wydają się wystarczająco kontrolować pęcherzyków, aby pokonać dodatkowy gaz pochłonięty przez wolne tkanki podczas dodatkowego czasu na głębokości. Eksperci twierdzą, że wszystkie aspekty mające znaczenie dla nurków technicznych, tj. Korzystanie z powietrza, zimnej wody i wydłużony czas postoju, nie są argumentami przemawiającymi za głębokimi przystankami. Korekty w tych obszarach poprzez zastosowanie krótszych przystanków głębokich i mieszanek hiperoksyjnych mogą zmniejszyć różnicę, ale jedynie maskują brak poprawy wydajności.
Badanie NEDU wydaje się być przekonujące dla większości, przynajmniej w odniesieniu do braku przekonującej wartości na korzyść głębokich przystanków, choć z pewnymi komplikacjami, jak omówiono. Wrócę do niektórych z tych komplikacji, ale najpierw nasz przegląd powinien zakończyć się pozornym znaczeniem innych badań mających na celu ustalenie wartości głębokich przystanków. W 2005 r. Francuskie badanie oceniało głębokie przystanki, mierząc pęcherzyki gazu żylnego. Wcześniej omawialiśmy złożoność polegania na takich miarach, chociaż technika ta prawdopodobnie pozostaje zasadniczo użyteczna do rozważania stresu dekompresyjnego w populacji nurkowej. Francuskie badanie sugerowało, że żaden z modeli głębokich nie wydawał się lepszy w kontroli pęcherzyków żylnych, a jeden został oceniony jako gorszy. W badaniu Ljubkovic przeprowadzonym w 2010 r. Ponownie wykorzystano emboli gazu żylnego (pęcherzyki), aby sprawdzić, jak skutecznie zmienny model przepuszczalności (VPM) kontroluje pęcherzyki. Ustalili, że nie jest szczególnie skuteczny pod tym względem, chociaż nie porównali jego sukcesu z bąbelkami obecnymi z innymi strategiami. W badaniu Spisni w 2017 r. Porównano podejście oparte na proporcjach, oparte na regułach do podejścia opartego na rozpuszczonym gazie, z współczynnikiem gradientu i stwierdzono, że dodanie dłuższych i / lub głębszych przystanków nie było bardziej skuteczne niż oparte na wyższym zapaleniu po nurkowaniu związanym z głębszym przystanki.
Kiedy wszystkie te elementy są rozpatrywane wraz z bardziej przekonującymi badaniami NEDU, wydaje się, że głębokie przystanki nie przynoszą długo wyobrażonej korzyści poszukiwanej przez zwolenników, a przynajmniej nie w sposób, który można łatwo zakwalifikować. Markery przeciwzapalne i pęcherzyki żylne są niedoskonałymi markerami i pozostawiają wiele miejsca na argumenty przeciwko tym badaniom. Nasze wysiłki powinny jednak polegać nie tyle na powstrzymywaniu się od rozwijania wiedzy, co na uczeniu się, jak możemy, z nagromadzonej mądrości. W tym celu możemy połączyć trzy z tych wniosków w rosnący sens, że głębokie przystanki nie wydają się wyraźnie kontrolować pęcherzyków żylnych. Dodaje to interesujący wymiar, ale czy to ważne? Trudno byłoby nam argumentować, że zwiększone wydzielanie się pęcherzyków żylnych jest zjawiskiem pozytywnym, nawet gdy uznaje się, że jest to stosunkowo częste zjawisko w przypadku krwi opuszczającej tkanki w procesie odgazowywania.
Z jednej strony zwolennicy głębokiego przystanku mogą argumentować 1), że pęcherzyki gazu żylnego nie są użyteczną miarą diagnostyczną DCS, 2) że markery przeciwzapalne wykazują sprzeczne wyniki w różnych badaniach oraz 3) że badanie NEDU nie jest reprezentatywne technicznych profili nurkowych, a zatem nie jest to skuteczne oskarżenie o głębokie przystanki, jak się powszechnie stosuje. Z drugiej strony można argumentować, że 1) głębokie przystanki nie wydają się skutecznie kontrolować pęcherzyków żylnych, które są bardzo problematyczne dla niektórych form choroby dekompresyjnej i ogólnie korelują z prawdopodobieństwem DCS wśród populacji nurków, 2) że kilka badań wskazuje na słabość w głębokich przystankach z najbardziej szczegółowym jak dotąd badaniem wykazującym wyraźnie zwiększone ryzyko DCS, oraz 3) jak dotąd nie wydaje się obiektywne badanie potwierdzające wartość głębokich przystanków.
Obiektywny przegląd rozwijającej się nauki wydaje się potwierdzać ideę, że głębokie przystanki nie zapewniają przekonującej wartości i mogą być w rzeczywistości mniej wydajne. Niektórzy uważają, że dowody są przekonujące, inni czują się niepewnie, ale promują wyważoną odpowiedź, a niektórzy pozostają całkowicie nieprzekonani. Czy jest coś jeszcze, co moglibyśmy interpretować na podstawie trendów naukowych na głębokich przystankach? Powrócimy do tego tematu w części czwartej naszej serii.
koniec część 1 czy głębokie przystanki DEEP STOP są niebezpieczne
