Czynniki gradientowe w świecie post-deepstops
Wolne tłumaczenie z bloga www.gue.com autorstwa Dr David Doolette DR David Doolette przeprowadził pełne badania nad fizjologią dekompresyjną. Najpierw na University of Adelaide, a od 2005 r. US Navy Experimental Diving Unit w Panama City na Florydzie. Jest członkiem Undersea Hyperbaric Medical Society od 1987 roku. Otrzymał ich nagrodę Oceaneering International Award 2003. Jest także członkiem Towarzystwa Medycyny Podwodnej Południowego Pacyfiku Jest członkiem Cave Diving Association of Australia Australian Speleological Federation Cave Diving Group Global Underwater Explorers Woodville Karst Plain Project.
Znany na całym świecie fizjolog dekompresyjny i odkrywca jaskiń David Doolette wyjaśnia nowe, oparte na dowodach odkrycia dotyczące „głębokich przystanków” oraz dzieli się tym, jak i dlaczego wyznacza własne współczynniki gradientu. Jego zalecenia mogą dać ci chwilę na zatrzymanie się płycej.
Czynniki gradientowe to mechanizmy modyfikujące przystanki dekompresyjne zalecane przez algorytm dekompresyjny Buhlmann ZH-L16. ZH-L16 jest algorytmem „zawartości gazu”, który śledzi pobieranie i eliminację gazu obojętnego w hipotetycznych przedziałach tkankowych i planuje przystanki dekompresyjne, aby nie przekroczyły określonych maksymalnych dopuszczalnych ciśnień cząstkowych gazu obojętnego w przedziałach. Gdy takie maksymalne dopuszczalne ciśnienia cząstkowe gazu obojętnego są określone dla głębokości przystanków dekompresyjnych, są one określane jako wartości M.
Współczynniki gradientu (GF) modyfikują wartości M (i w konsekwencji dopuszczają przesycenie gazu) do ułamka różnicy między ciśnieniem otoczenia a pierwotną wartością M. Zatem GF 80 modyfikuje wartość M do 80% różnicy między ciśnieniem otoczenia a pierwotną wartością M. Typowe autorskie rozwiązania metody GF wymagają od nurka wyboru dwóch współczynników gradientu: GF low modyfikuje wartości M dla najgłębszego przystanku dekompresyjnego, a GF high modyfikuje wartość M dla napawania (często określane jako GF low / high, np. GF 20/80). Algorytm interpoluje następnie serię zmodyfikowanych wartości M pomiędzy tymi dwoma punktami określonymi przez użytkownika. Jeśli niski poziom GF jest ustawiony na mniej niż 100%, wymusza to głębsze zatrzymanie, aby ograniczyć przesycenie w szybkich tkankach na początku wynurzania, a ustawienie wysokiego poziomu GF na mniej niż 100% spowoduje dłuższe,
W przeciwieństwie do algorytmów dekompresji zawartości gazu, algorytmy dekompresji bąbelkowej (VPM-B jest jednym z takich algorytmów znanych nurkom GUE) charakterystycznie zalecają głębsze przystanki dekompresyjne. Mówiąc prościej, algorytmy dekompresji pęcherzyków faworyzują głębsze przystanki, aby ograniczyć przesycenie, a tym samym tworzenie pęcherzyków na wczesnym etapie dekompresji, podczas gdy tradycyjne algorytmy dekompresji zawartości gazu sprzyjają szybszemu wynurzaniu w celu maksymalizacji gradientu wdechu tkanek ciśnienia cząstkowego gazu obojętnego, aby zmaksymalizować gaz obojętny w tkance niewypał.
Nowe ustalenia dotyczące przystanków głębokich
Głębokie przystanki zwróciły uwagę wczesnych nurków technicznych w postaci empirycznych „przystanków Pyle”, praktyki opracowanej przez ichtiologa i pioniera nurkowania technicznego Richarda Pyle’a, wynikającej z konieczności odpowietrzenia pęcherzy pływających okazów ryb zebranych na dużej głębokości przed przybył na swój pierwszy przystanek dekompresyjny. Nastąpił silny trend w kierunku przyjęcia algorytmów bąbelkowych, a także zastosowania współczynników gradientu w celu zmuszenia algorytmów zawartości gazu do narzucenia głębokich przystanków (na przykład przy użyciu niskich wartości GF wynoszących 30% lub mniej). Opierając się w dużej mierze na anegdotach wspierających, wśród nurków technicznych pojawiło się powszechne przekonanie, że harmonogramy dekompresji głębokiego przystanku są bardziej wydajne niż harmonogramy płytkiego przystanku. Wydajność w tym kontekście
Jednak od około 2005 r. Gromadzono dowody z porównawczych prób dekompresyjnych, które pokazują, że głębokie przystanki nie są bardziej wydajne i prawdopodobnie mniej wydajne niż przystanki płytkie.
Jednak od około 2005 r. Gromadzono dowody z porównawczych prób dekompresyjnych, które pokazują, że głębokie przystanki nie są bardziej wydajne i prawdopodobnie mniej wydajne niż przystanki płytkie. W większości badań wykorzystano zator gazowy żylny (pęcherzyki) jako wskaźnik porównawczy ryzyka choroby dekompresyjnej (DCS). Blatteau i jego koledzy porównali nurkowania z wykorzystaniem tabel dekompresji powietrza francuskiej marynarki wojennej i trimixu (harmonogramy stosunkowo płytkich przystanków) z harmonogramami eksperymentalnymi z dodanymi głębokimi przystankami i dłuższym całkowitym czasem dekompresji (podobnym do przystanków Pyle’a). Pomimo dłuższego całkowitego czasu dekompresji harmonogramy głębokich przystanków skutkowały takim samym lub większym VGE niż harmonogramy płytkich przystanków oraz niektóre przypadki DCS. 1
Spisni i koledzy porównali nurkowania Trimix przeprowadzone przy użyciu harmonogramu głębokich przystanków (ZH-L16 z GF 30/85) z jeszcze głębszymi harmonogramami przystanków z dłuższym całkowitym czasem dekompresji (wersja UDT z współczynnikiem deco) i nie znaleźli żadnej różnicy w VGE. 2 W dotychczas nieopublikowanym badaniu porównywano nurkowania Trimix przy użyciu harmonogramu płytkich przystanków DCAP z harmonogramem głębokich przystanków ZH-L16 GF 20/80 z podobnym całkowitym czasem dekompresji, a harmonogram przystanków głębokich spowodował znacznie większą VGE. 3)W dużym badaniu przeprowadzonym przez marynarkę wojenną USA porównano częstość występowania DCS w harmonogramach dekompresji powietrza przez 30 minut z dołu przy 170 fsw dna dla algorytmu zawartości gazu z pierwszym zatrzymaniem przy 40 fsw (płytkie zatrzymania) lub algorytmu bąbelkowego z pierwszym zatrzymaniem przy 70 fsw (głębokie przystanki). Harmonogram płytkich przystanków zaowocował 3 DCS w 192 nurkowaniach na man, a harmonogramem głębokich przystanków zaowocowało 11 DCS w 198 nurkowaniach na man. 4
Co zrobić z czynnikami gradientowymi
Pojawiające się dowody przeciwko głębokim przystankom sugerują, że wspólne ustawienie współczynnika gradientu należy zmodyfikować, aby zmniejszyć podkreślanie głębokich przystanków. Fraedrich zweryfikował algorytmy komputerowe nurkowania, porównując je z dobrze przetestowanymi harmonogramami dekompresji US Navy, w tym harmonogramami z badania głębokiego zatrzymania opisanego powyżej. W przypadku tego nurkowania ZH-L16 z niskim GF> 55% (np. GF 55/70) wytworzył pierwszy przystanek dekompresyjny między 70 a 40 fsw. 5 Tyler Coen z Shearwater Research Inc. zauważył, że ustawienia GF zalecane przez Fraedricha modyfikują wartości M ZH-L16, aby w przybliżeniu ten sam poziom przesycenia był dopuszczalny na wszystkich głębokościach przystanków. Aby to zrozumieć, należy zgłębić nieco wartości M.
Pojawiające się dowody przeciwko głębokim przystankom sugerują, że wspólne ustawienie współczynnika gradientu należy zmodyfikować, aby zmniejszyć podkreślanie głębokich przystanków.
Wartości M są zwykle liniową funkcją głębokości zatrzymania. W starszych algorytmach, takich jak ZH-L16, funkcje generujące wartość M mają nachylenie większe niż jeden (w ZH-L16 nachylenia są odwrotnością parametrów „b”), co powoduje zwiększenie dozwolonego przesycenia wraz ze wzrostem głębokości stopu. W bardziej nowoczesnych algorytmach opracowanych przez amerykańską marynarkę wojenną od lat 80. XX wieku, w tym w algorytmie stosowanym do tworzenia harmonogramu płytkich przystanków w przedstawionym powyżej badaniu, nachylenie funkcji generujących wartość M jest na ogół równe jeden, tak że ten sam poziom przesycenie jest dozwolone na wszystkich głębokościach przystanków. Powoduje to nieco głębsze przystanki niż starsze algorytmy, ale wciąż stosunkowo płytkie przystanki w porównaniu do modeli bąbelkowych.
Mając to na uwadze, ustawiłem mój GF na niski, aby z grubsza przeciwdziałać parametrom „b” ZH-L16 (korzystam z komputerów nurkowych Shearwater z ZH-L16 GF w połączeniu z moimi wypróbowanymi i prawdziwymi tabelami dekompresyjnymi od około trzech lat). W ZH-L16 średnia parametrów „b” wynosi 0,83. Wybieram mój niski GF jako około 83% wysokiego GF, na przykład GF 70/85. Chociaż algebra nie jest dokładna, z grubsza przeciwdziała nachyleniu wartości „b”. Takie podejście pozwala mi wierzyć, że racjonalnie wybrałem mój GF, nie jest tak niskie GF, ponieważ nie jestem w stanie przekonać moich kumpli, aby z niego korzystali, i spełnia moje preferencje, aby przestrzegać stosunkowo płytkich przystanków.
Ten artykuł został przygotowany przez dr hab. Profesor Doolette jako osoba prywatna. Opinie wyrażone w tym artykule należą do autora i nie odzwierciedlają stanowiska Departamentu Marynarki Wojennej ani rządu Stanów Zjednoczonych.